Rok 2005. Premiera pierwszego papierowego Dizastera! Jeszcze rok i będzie pełnoletność! Czy coś źle liczę? Nie ważne. Postaram się powrócić do krypty i sprawdzić jak zestarzały się stare dizastery. A przy okazji chcę Ci dać szansę towarzyszenia mi w tej podróży.
Pamiętaj, to były nieco… inne czasy. Zobaczmy co Piotrek spłodził w pierwszym numerze. Przede wszystkim format! Wydany jako ogromne A3. Mistrzostwo. Wielkie i niewygodne.
A co niesie treść? “Idź na deskę już” już od pierwszego numeru!
Dalej nieco historii łódzkiej deskorolki z zajebistym kolażem. Do tej pory uważam to za dobry wzór sklejki różnych fotek.
Mamy też trochę reklam, ale widomo! Zin zinem, ale hajs się musi zgadzać.
Mechaniczna pomarańcza i te koła (niech nie zmyli Cię obrazek. W rzeczywistości były pomarańczowe). Miałem i śmigałem na nich jak w THPS2. Hmm, dlaczego wydawało mi się, że w drugiej części Tonego Hawka były pomarańczowe koła? Chyba tak wcale nie było. Wybacz tą gafę.
Poza tym tekst od Bartka Milczarka o biznesie i zajawce, Piotrek o tatuażach jakby to była zbrodnia (15 lat temu!). Dalej przechodzę do testu o Bartku Pochylskim, ale mój wzrok przykuwa na tej stronie coś innego. Deska POGO “Nie ma ludka”. Deska w szerokości 8 cali. Wyobraź sobie, że to miało być skazane na porażkę. 2005 rok i taka szeroka krowa? Strzał w kolano. Miałem i była piękna. Od tamtego czasu wskoczyłem o jeden cal wyżej.
Później dwie ogromne strony Pogo Girls. To była ciekawa inicjatywa. Czy wróci? To już pytanie nie do mnie. Numer kończy się recenzją Tent City od Antihero do którego żywię ogromną sympatię. Jednak stronę wcześniej mamy dobry tekst pocisk. Szczerze i o to chodzi.
Podsumowanie? Teksty są dobre. Dużo chaotycznych myśli, ale właśnie bez pierdolenia i prosto z serca. Bez szkółek deskorolkowych, dopalaczy i innych dziwnych tematów. Nie wiem jaki był nakład, ale mam nadzieje, że poszło wszystko.
I to by było tyle. Czy właśnie przeczytałem zina za Ciebie? Sprawdź sobie całość.
Mucho Cheers!
Kobiał